فرض کنید من الان خوابیدم و در خواب پایم می خورد به بخاری و

فرش و مبلمان در حال سوختن است که من از خواب می پرم

بعد از اینکه بیدار شدم فوراً چه کار می کنم ؟

اول که در دلم پشیمان می شوم که چرا پایم به بخاری خورد

و بعد شروع می کنم به خاموش کردن آتش و ...

انسانی که در خواب است و خودش و ابدیتش را فراموش کرده و

در این خواب عمیق دائم پایش می خورد به سرمایه های وجودش و

چشم و گوش دلش را کور و کر می کند و عمق این زیان را نمی فهمد

تا زمانی که از این خواب بیدار شود و...

به محضی که بیدار شد ، با دیدن خراب کاریهای خود پشیمان می شود

 و برای جبران مافات ......(نمازهای قضا را ادا می کند ) عملکردش عوض می شود و .. 

تک تک ما انسانها در روی زمین آمده ایم و مأموریتی داریم که باید آن را به انجام برسانیم. حال عده ای این مأموریت را به نحو احسن انجام می دهند و می روند و عده ای هم در این مأموریت لنگ می زنند و مأموریت را ناتمام می گذارند و می روند.

 خداوند مهربان تمام اسماءو صفات خود را در بطن و درون انسان ریخت ؛( که آنها دارایی و سرمایه ی وجودی انسان هستند) خداوند آن دارایی را به ودیعه و به امانت در اختیار انسان نهاده و به او اختیار داده تا به اختیار خودش، راهش را انتخاب کند ؛ لذا او را به زمین آورد و هبوط داد تا این بذرهای بالقوه ی وجودش را دراین زمین بپروراند واز قوه به فعل برساند و ثمره اش را در عالم بالا ببیند  .

یعنی انسان آمده تا آن صفات درونش را با برخورد با تضادهای دنیا از خود بروز دهد .به عنوان مثال: در هنگامی که در صحنه ی نزاع و کشمکش و عصبانیت قرار می گیرد ؛ باید در مقابل این خشم وغضب درونش استقامت ورزد و خشم خود را قورت دهد تا اسم عفو الهی که در درون او بالقوه گذاشته شده ، از او ظهور کند (به فعلیت برسد ) و او متخلق به اسم "عفوّ" خدا شود و به همین گونه کم کم باید با صبر در مقابل مشکلات به اسم صبر و به تمام صفات الهی و انسانی متخلق شود تا به انسانیت تامّ برسد. 

حال عده ای آن اسماءالهی را با مجاهده ی علمی و عملی در خود می پرورانند و با درجه و رتبه ی بالای انسانی این مأموریت را به پایان می رسانند و بعد منتقل آن دنیا می شوند و در بهشت و زیبایی ها ی بهشت کیف می کنند و عده ای هم این امانت الهی را در خود دفن می کنند و نه در دنیا از آن بهره ای می گیرند و نه در آخرت .

پیداست که جرم خیانت کردن به این امانت الهی  بسیار سنگین است و فردا در آتش و عذاب ندامت و پشیمانی ... و ناله ی واحسرتا  !